حداکثر مسافتی که یک موتور احتراق با یک مخزن کامل می تواند پوشش دهد محصول ظرفیت مخزن و بازده سوخت آن است (مانند مایل در هر گالن). در حالی که مخازن بزرگتر فاصله حداکثر را افزایش می دهند ، اما فضای بیشتری را نیز به خود اختصاص می دهند و (به ویژه هنگامی که کامل باشند) به وزن کل اضافه می شوند و برای همان کارایی نیاز به مصرف سوخت بالاتری دارند. ظرفیت مخزن سوخت نتیجه نتیجه تجارت در ملاحظات طراحی است. برای اکثر اتومبیل های جمع و جور ، ظرفیت در محدوده 45-65 لیتر (گالوی ایالات متحده آمریکا 12-17) است. مدل اصلی تاتا نانو با مخزن سوخت 15 لیتری (4 گالری آمریکا) استثنایی است. SUV و کامیون ها مخزن سوخت قابل توجهی بیشتر دارند.
برای هر وسیله نقلیه جدید یک سیستم سوخت خاص ایجاد شده است تا استفاده از فضای موجود را بهینه کند. علاوه بر این ، برای یک مدل خودرو ، بسته به نوع خودرو ، نوع سوخت (بنزین یا دیزل) ، مدل های نازل و منطقه ، انواع معماری سیستم سوخت تولید شده است.
برای ساخت مخازن سوخت برای خودروها از دو فناوری استفاده شده است:
- مخازن سوخت فلزی ( فولادی یا آلومینیومی ) که از ورق های مهر شده جوش داده شده اند. اگرچه این فناوری برای محدود کردن میزان انتشار سوخت بسیار مناسب است ، اما تمایل به رقابت کمتر و در نتیجه کمتر در بازار دارد ، اگرچه تا اواخر اخیر مخازن سوخت خودرو تقریباً منحصراً از ورق فلز ساخته می شدند.
- مخازن سوخت پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE) با استفاده از قالب سازی ضربه ساخته شده است. HDPE قالب بندی شده می تواند اشکال پیچیده ای بسازد ، به عنوان مثال اجازه می دهد تا مخزن به طور مستقیم بر روی محور عقب نصب شود ، موجب صرفه جویی در فضای و بهبود ایمنی در هنگام سقوط می شود. در ابتدا نگرانی هایی در مورد ضخامت کم شکستگی HDPE وجود دارد ، در مقایسه با فولاد یا آلومینیوم. نگرانی در مورد ایمنی و توانایی بلند مدت در عملکرد باید مورد توجه و نظارت قرار گیرد.
اتومبیل های مدرن اغلب با استفاده از موتور الکتریکی یا کابل ، از بازه از راه دور تابلو سوخت مخزن سوخت استفاده می کنند. از نظر راحتی و امنیت ، بسیاری از مخازن سوخت مدرن نمی توانند با دستی یا در غیر این صورت از بیرون ماشین باز شوند.
ترجمه از سایت ویکی پدیا
